บทที่ 75 เมฆหมอกปกคลุม*

(*ใช้เปรียบกับความทุกข์) บรรยากาศในหอตงฝูเครียดเขม็งและหนักหน่วง แต่ละคนใบหน้าดำครึ้ม หลายคนในนั้นบนร่างมีร่องรอยบาดแผลที่ยังสดใหม่ เบื้องหน้าของพวกมัน ร่างของเยวียนลี่นอนเหยียดยาว นิ่งเงียบงัน ผิวของมันเป็นสีเทาอมเขียวแปลกๆ นางเซียนอวิ๋นเสียดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ นางซึ่งปกติมักจะมั่นคงเยือกเย็น ยังอดหวาดวิตกมิ

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่ออ่านต่อ