บทที่ 812 หอประมุข

จั่วม่อและอากุ่ยประสานสบตากันนิ่งนาน ใบหน้าแข็งทื่อดุจท่อนไม้ของอากุ่ยค่อยๆ เปลี่ยนแปลงอย่างฝืดฝืนอยู่บ้าง ดวงตาที่ปกคลุมด้วยม่านหมอกสีม่วงของนางคล้ายกลับกลายเป็นแจ่มใสขึ้นทีละน้อย ยามที่จั่วม่อเฝ้ามองดวงตาของอากุ่ยคืนสติอย่างช้าๆ ภายใต้สายตาของมัน ความรู้สึกนั้นช่างวิเศษสุดจนไม่อาจบ่งบอกบรรยายออกมา! ไม่ทราบเพราะเหตุใ