บทที่ 865 หลอมกลั่นด้วยไฟวิญญาณ         

เมื่อจั่วม่อเดินออกจากห้อง ชิงเสี่ยวดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า ร่างหายวับไป แล้วปรากฏขึ้นเบื้องหน้าจั่วม่อในชั่วพริบตา กระซิบถามด้วยสุ้มเสียงห่วงกังวล “พี่ใหญ่ อาการบาดเจ็บของท่านหายดีแล้วหรือ?” จั่วม่อยิ้มกว้าง “ยังไม่ แต่สถานการณ์ดีขึ้นกว่าเดิมอยู่บ้าง” “ยอดเยี่ยม!” ชิงเสี่ยวปิติยินดี “สถานที่นี้แม้ชวนหดหู่ไปบ้าง แต่หาก