บทที่ 247 ห่าพิรุณแสงรุ้งมายา

จงหยูแววตาสงบเฉยชา มือซ้ายถือไม้เท้าพระธรรมสี่แฉก มือขวาผนึกท่ามุทรา “อยู่!” สุ้มเสียงตวาดกระหึ่มกึกก้อง ประดุจเสียงระฆังอันไพศาล ไม่แหลมสูง ไม่เจือปนอารมณ์ความรู้สึก แต่ทั่วทั้งเมืองหนานเสิ้งล้วนได้ยินชัดเจน! โดยมีตัวมันเป็นจุดศูนย์กลาง คลื่นความผันผวนไร้รูปลักษณ์กวาดวาบออกไปทุกทิศทางดุจลมพายุ ซิวเจ่อฝ่ายตรงข้ามทั้งห