บทที่ 118 ระหว่างความสุขกับความเศร้า

มุกหยินประลัยกัลป์พอหลุดออกจากมือจั่วม่อ ก็เปลี่ยนเป็นลำแสงไฟสีขาวนวลเส้นหนึ่ง จู่โจมใส่ต้นไม้โบราณหยาบหนาขนาดเจ็ดแปดคนโอบ เปลวไฟสีขาวน้ำนมลุกวาบ กระจายไปทั่วต้นไม้โบราณด้วยความเร็วอันน่าตระหนก ภายในไม่กี่อึดใจ ไฟขาวน้ำนมก็ปกคลุมไปตลอดทั้งต้น ไม่เว้นแม้แต่ใบเดียว ต้นไม้เขียวชอุ่มซึ่งเมื่อสักครู่ยังเต็มไปด้วยชีวิตชีวา