บทที่ 321 ราตรีสยดสยอง

ทันใดนั้นนกโง่เงยหน้าขวับ ดวงตานกของนางจ้องเขม็งไปยังกลุ่มเมฆหนาที่ปกคลุมบนท้องฟ้าห่างไกล นี่เป็นครั้งแรกที่จั่วม่อเห็นสายตาอันโหดร้ายอำมหิตของนกโง่ ราวกับนางพบเห็นบางสิ่งที่นางชิงชังรังเกียจยิ่ง จั่วม่อยังคงงุนงงไม่คลาย นกโง่พลันกู่คำรามยาวเยือก กางปีกกว้าง จากนั้นร่างหายวับไป จั่วม่อเห็นเพียงเงาร่างสายหนึ่งพวยพุ่งขึ