บทที่ 350 เจ้ากล้าทำร้ายเกอ!

จั่วม่อผู้พิโรธโกรธกริ้วดูคล้ายเสียสติไปแล้ว แผดเสียงกู่ก้องทุ้มลึกจากลำคอ ประหนึ่งสัตว์ร้ายขู่คำรามอย่างเดือดดาล “เจ้ากล้าทำร้ายเกอ… … กล้าทำร้ายเกอ… …” “… …ตาย… … เจ้าต้องตายแน่แล้ว… …” “… …ข้าถล่มมารดาเจ้าสิบแปดรุ่น… …” จั่วม่อเหมือนสติฟั่นเฟือน ภายใต้ไฟโทสะ มันเที่ยวค้นหาสิ่งของที่มันจะ

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่ออ่านต่อ