บทที่ 407 ตกลงรับคำท้า

“มันกล้า! มันช่างกล้า!” “สวะ! สวะเอ๊ย… …” “ฆ่ามัน! ข้าจะต้องฆ่ามันให้ได้!” องครักษ์หน้าห้องได้ยินเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดของท่านแม่ทัพจากภายในห้อง ตามด้วยเสียงข้าวของกระแทกพื้นดังสนั่น มันย่นคออย่างขวัญผวา นึกถึงเลือดเนื้อเลอะเลือนที่กระจายอยู่ทั่วห้องในวันนั้น หัวใจมันเขม็งเกลียวทันที ต้าเหรินเวลาพิโรธโกรธกริ้ว