บทที่ 168 หมู่เกาะแมกไม้รกร้าง

“ศิษย์พี่ หมู่เกาะแมกไม้รกร้างสมควรอยู่ข้างหน้านี้แล้ว” ศิษย์น้องผู้หนึ่งชี้ตรงไปด้านหน้า กล่าวอย่างตื่นเต้น จั่วม่อผงกศีรษะ มันเขม้นมองไปยังที่ห่างไกล เห็นเกาะโดดเดี่ยวปรากฏขึ้นในระยะไกล ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย หลังจากบินอย่างต่อเนื่อง ยาวนานกว่าสองเดือน สุดท้ายถึงจุดหมายปลายทางเสียที ไม่ว่าผู้ใดก็อดระบายลมหายใจโ