บทที่ 502 สุดปรีดาสู่โศกศัลย์

จั่วม่อรุดหน้าไปอย่างระมัดระวัง ในสถานที่ผีสางเช่นนี้ยากจะรู้สึกมั่นคงปลอดภัย แม้ว่าเปลวเพลิงของแดนผลาญเทพมอดดับไปนานปี แต่บรรยากาศแห่งความหดหู่ กดดันและสิ้นหวังที่สั่งสมมาเนิ่นนานจนนับปีไม่ถ้วน ยังคงกดทับจั่วม่อแทบหายใจหายคอไม่ออก ประหนึ่งก้อนหินใหญ่กดทับอยู่ในหัวใจ จั่วม่อเส้นประสาทตึงแน่นเขม็งเกลียว เมื่อครู่มันคล้