บทที่ 583 คลื่นลมเริ่มโหมซัด

เงียบสงัด เงียบสงัดดุจป่าช้า… … ดวงตานับไม่ถ้วนจับจ้องมองดูจั่วม่อที่เพิ่งลืมตาตื่นเป็นตาเดียว นครมหาสันติอันใหญ่โตเงียบสงัดจนหากมีเข็มสักเล่มตกพื้นยังได้ยินชัดเจน ท้องฟ้าลึกล้ำดำมืด ลมราตรีเย็นฉ่ำโชยพัดเป็นระยะ ถูกดวงตามากมายถึงเพียงนี้จับจ้อง จั่วม่อรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจอยู่บ้าง ฉากตรงหน้าเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่ออ่านต่อ