บทที่ 689 เสินจิง*

*ผลึกเทวะ ซึ่งความจริงทรัพย์สินที่ลอกคราบมาจากคนเหล่านี้ จั่วม่อไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย สิ่งที่มันต้องการคือหวนกลับไปลิ้มรสความรู้สึกเมื่อครั้งที่ยังอยู่บนภูเขาสุญตาเสียมากกว่า แน่นอนว่ากาลเวลาผันผ่านเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ มันได้แต่ทอดถอนอย่างหวนหาอาวรณ์อยู่บ้าง ครั้งหนึ่งอาศัยเพียงจิงสือไม่กี่ชิ้น ก็สามา