บทที่ 57 เสมือนไฟ

ห้าพันเก้าร้อยยี่สิบสาม! จั่วม่ออ้าปากกว้าง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ดวงตาพองเหมือนปลาทองใกล้สิ้นใจ เบิ่งมองไปยังกระบี่ผลึกน้ำแข็งที่ลอยอยู่เบื้องหน้า มันราวกับต้นไม้แกว่งไกวกลางสายลม ร่างสั่นสะท้าน เสื้อผ้าอาภรณ์ชุ่มโชก แนบลู่ไปกับผิว เผยให้เห็นร่างผอมเกร็งของมัน ฟุบ! จั่วม่อล้มฟาดลง สูญเสียการควบคุมกระบี่ผลึกน้ำแข็งกลา