บทที่ 731 ลงมือ

ราตรีนั้นมืดมิดดุจหมึก เมฆหนาบดบังจันทรา ผู้คนแม้กางมืออยู่เบื้องหน้ายังมองไม่เห็นนิ้วมือตัวเอง ที่จุดสูงสุดบนยอดเขาหลักของวัดเสวียนคง มีเงาร่างพร่ามัวสายหนึ่งยืนทอดตามองเบื้องล่างอย่างเงียบงัน ลมยอดเขากระโชกแรง เป่าจนผ้าคลุมของเปี๋ยหานโบกสะบัดเป็นเสียงดังในกระแสลม ใบหน้ายะเยียบเย็นชาของมันยามนี้ทอแววซับซ้อนด้วยอารมณ์