บทที่ 15 เสี่ยวเยา (อสูรน้อย)

รัตติกาลเริ่มเยือนกราย ภูเขาสุญตากลายเป็นความเงียบสงัดผืนหนึ่ง เนื่องจากห่างไกลจากตงฝู ชีวิตในเทือกเขาสุญตาจืดชืดยิ่ง เมื่อถึงยามค่ำคืน เหล่าศิษย์ฝ่ายนอกมักจะชุมนุมกัน เพื่อสนทนาวิสาสะและหาความบันเทิง ส่วนศิษย์ฝ่ายในจะทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่ ในการบำเพ็ญตบะฝึกตน หากมองจากอีกมุมหนึ่ง ความกดดันที่ศิษย์ฝ่ายในต้องเผชิญ ไม่ได้น้