บทที่ 66 ฟื้น

จั่วม่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ อดสูดปากครวญครางอย่างเจ็บปวดไม่ได้ “ศิษย์พี่ ท่านฟื้นแล้ว” สตรีไม่คุ้นหน้าผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง สีหน้าเคารพนอบน้อม จั่วม่อสังเกตเห็นเค้าความหวั่นเกรงในสายตานาง พิศจากอาภรณ์ที่นางสวมใส่ นางสมควรเป็นศิษย์สตรีฝ่ายนอกผู้หนึ่ง แต่จั่วม่อไม่รู้จักนาง “ข้าอยู่ที่ใด?” จั่วม่อถามพลางดิ้นรนลุกขึ้น “