บทที่ 183 กองโจรลมดำ

จั่วม่อก้มตัว สองมือเท้าหัวเข่า ปล่อยให้เหงื่อไหลลงไปตามคาง หยดลงบนพื้นดิน ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุดคล้ายเครื่องสูบลม ลมหายใจเร่งร้อน ถี่กระชั้น ไม่เหลือเรี่ยวแรงกระทั่งจะกล่าววาจา มันยังคงต้องการแย้มยิ้ม ปรารถนาจะหัวร่อให้ดังสนั่นลั่นโลก สมองที่ชาด้านจากความเจ็บปวดค่อยๆ ฟื้นคืนเล็กน้อย ความปิติยินดีในใจบรรเทาอาการ

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่ออ่านต่อ