บทที่ 395 แม่ทัพบัญชาการศึกระดับทอง

จงหยูลืมตาขึ้นช้าๆ กระแสอากาศปั่นป่วนรอบกายพลันหยุดลงทันที ดวงตาสาดประสาดวูบแล้วเลือนหาย ผิวหน้ากลายเป็นเรียบเนียนละลุนละไม ริ้วรอยตรากตรำเนื่องจากวันคืนอันยากลำบากในอดีตหายไปโดยไร้ร่องรอย ทั่วทั้งค่าย รูปโฉมของมันอาจไม่หล่อเหลาสะดุดตา แต่รัศมีแห่งเซนอันสงบสันติบนร่างนับว่าพิเศษเฉพาะ ยากจะหาผู้ใดเสมอเหมือน กล่าวได้ว่า