บทที่ 397 เศษชิ้นส่วนประหลาด

แม้ว่าสายตาของนกโง่ยังคงเย่อหยิ่งปานนั้น ไม่พอใจปานนั้น แต่ต่อหน้ารอยยิ้มคดโกงดุจอันธพาลร้านถิ่นของจั่วม่อ ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ จั่วม่อใช้ทั้งมือทั้งขาตะกายขึ้นไปบนหลังของนกโง่ แล้วแสร้งทำเป็นนอนตาย แต่ในใจจั่วม่อกำลังบ่นพึมพำอย่างฉงนสงสัย นกโง่ตั้งแต่ความแข็งแกร่งที่ไม่สามารถอธิบายได้พุ่งทะยานขึ้น นิสัยใจคอของนางย