บทที่ 737 เมือง

มันไม่ล่วงรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด อาจบางทีเพียงชั่วครู่ชั่วยาม หรืออาจเนิ่นนานนับปี เมื่อจั่วม่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง บางสิ่งคล้ายไหลรินลงมาตามสองข้ามแก้มของมันโดยไร้เสียง หลายสิ่งหลายอย่างถูกฝังลงในใจมัน มากมายเสียจนมันจำเป็นต้องใช้เวลาในการชำระสะสาง แต่ดวงตาพร่ามัวของมันเพียงมองดูเงาร่างบอบบางซึ่งเฝ้าพิทักษ์อยู่ไม่ห่า