บทที่ 779 คังหลิงเสวี่ย

ในความมืดมิดของรัตติกาล คังหลิงเสวี่ยนั่งนิ่งเงียบงัน ไม่ไหวติงราวกับหุ่นเชิดตัวหนึ่ง ใบหน้างดงามทอแววโศกสลดเลือนราง นางปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความมืด สูญเสียรัศมีอำนาจที่สามารถสะกดข่มผู้คนตามปกติของนางไป นางนั่งอยู่นั่นอย่างอ้างว้างเดียวดาย ไม่ต่างจากเด็กหญิงอายุสิบเจ็ดปีธรรมดาสามัญนางหนึ่ง เหม่อมองไปยังแนวภูเขาที่อยู