บทที่ 16 ปลิงทะเลหนึ่งตัว

“ครืน– ” เฮ่อเหลียนเลี่ยแผ่ซ่านกลิ่นอายสภาวะอันน่าตระหนก ฝ่ามือของมันรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด ทั้งเร็วและเกรี้ยวกราดประหนึ่งรถไฟผลึกวิเศษความเร็วสูง ฝ่ามือยังไม่ทันบรรลุถึง ลมฝ่ามืออันดุเดือดรุนแรงก็ปะทะใบหน้าของหลี่เย่าก่อนแล้ว หลี่เย่าม่านตาหดแคบเท่ารูเข็ม ความเย็นสายหนึ่งแผ่ซ่านขึ้นจากกระดูกสันหลัง พุ่งเข้าในหัวใจของมั