บทที่ 167 ระดับชั้นของสัตว์อสูร

สงไป๋หลี่กล่าวยังไม่ทันจะขาดคำ ลำแสงสีแดงเพลิงสายหนึ่งคำรามอู้เข้ามาในบัดดล “เชาเกอ ไม่ได้พบกันนานแล้ว!” สงจงเชาสีหน้าแปรเปลี่ยน สลับเท้าถอยปราดดุจสายฟ้าแลบเก้าครั้งคราอย่างเคร่งขรึม ทิ้งเป็นภาพเงาติดตาเก้าร่างเรียงรายเป็นทาง ร่างที่แท้จริงของมันถึงกับถอยห่างออกไปสิบกว่าเมตรในชั่วอึดใจ แต่ภาพเงาร่างที่ทิ้งไว้เบื้องหลั