บทที่ 244 ผ่าคลื่นสะบั้นสายลม

สิบวันต่อมา ตูม! ตูม! ตูม! ทะเลทรายอันรกร้างกระจ่างสดใส หมื่นลี้ไร้เงาเมฆ แต่มีเสียงฟ้าคำรณแว่วมาจาง ๆ ท่ามกลางทะเลทรายสีเทาทะมึน เงาร่างสีแดงเลือดที่คล้ายกำลังลุกไหม้สายหนึ่งร่ายรำดาบไม่หยุดยั้ง คลื่นอากาศถูกกวาดม้วนเป็นชั้น ๆ สุ้มเสียงฟ้าคำรณระเบิดก้อง เป็นหลี่เย่าที่กำลังฝึกวิชาดาบ! การฝึกสามเดือนในค่ายฝึกฟ้าคำรณ ใ