บทที่ 262 เรื่องเล่าจากกาลเวลา

ไม่ทราบเพราะเหตุใด หลี่เย่ารู้สึกมีพิรุธในใจ ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับติงหลิงตังตรง ๆ เกรงว่านางจะพบเห็นแววตาแปลก ๆ ที่จะสื่อถึงความรู้สึกซึ่งไม่อาจบอกกล่าวในใจของมัน “เจ้าไฉนมีท่าทางแปลกพิลึกชอบกล? หรือว่าหลงทางอยู่ในเทือกเขาฟ้าคำรามนานเกินไป จนบัดนี้ยังไม่ฟื้นตัวดี?” ติงหลิงตังเดินเขย่งปลายเท้าไปที่หลี่เย่า ทรุดกายลงนั่