บทที่ 299 คำสารภาพ

ยามค่ำคืน บ้านน้อยในทะเลไผ่ของติงหลิงตัง “โอย! เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!” หลี่เย่าจมูกบวมปริบ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เจ็บปวดจนน้ำตาไหล พยายามโบกไม้โบกมือดิ้นรนอย่างไม่คิดชีวิต แต่ถูกติงหลิงตังใช้ขากดเอาไว้อย่างอยู่หมัด ไม่มีปัญญาพลิกหลบได้ ติงหลิงตังถือตลับหยกรูปไข่สีเหลืองอ่อนไว้ในมือ อีกมือหนึ่งป้ายขี้ผึ้งสีเขียวใน