บทที่ 32 มันเป็นสัตว์ประหลาด

เฝ้าดูหลี่เย่าแสดงความดุเดือดคลุ้มคลั่ง ฉีกทำลายกล้ามเนื้อทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซุนเปียวดวงตาทอแววตะลึงลาน ความคิดจิตใจล่องลอยกลับไปยังสิบกว่าปีที่แล้ว จ่อมจมลงไปในห้วงความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว ลึกลงไปในดวงตาของผู้เฒ่าซุนเปียว เงาร่างที่ดื้อรั้นดึงดันของหลี่เย่าค่อย ๆ ซ้อนทับกับเงาร่างสูงที่ไม่อินังขังขอบสายหนึ่ง จนกระท