บทที่ 488 คนที่บ้าคลั่งอะไรเช่นนี้!

ในเวลานี้เอง หลี่เย่าเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้นาง เซี่ยอันอันสะดุ้งสุดตัว ไม่ทราบเพราะเหตุใด แม้ว่าดวงตาของหลี่เย่าจะกระจ่างชัดและเงียบสงบ แต่ก็สร้างความรู้สึกกดดันให้แก่นางมากกว่าหลงเจี่ยเจียอีก โดยไม่รู้ตัว นางเดินออกไปหาหลี่เย่าอย่างเชื่อฟัง หยุดยืนอยู่ที่ข้างกายมัน หลังจากลังเลอยู่นานยังไม่กล้านั่งลง ได้แต่ทรุดกายนั่