บทที่ 556 ไม่สามารถตกลงกันได้

หลี่เย่าลอบด่าทอในใจ ไม่ทราบว่าสมควรแสร้งทำเป็นโง่งมต่อไป หรือจะสารภาพอย่างตรงไปตรงมาดี แม้ว่าสงอู๋จี๋จะยังคงยืนห่างออกไปอีกหลายเมตร แต่กลิ่นอายสภาวะอันหนักหน่วงกดทับลงมาที่หลี่เย่าอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่ามีหมียักษ์ล่องหนกอดรัดมันเอาไว้แน่น! ซาอวี้หลันกล่าวสืบต่อ “อย่าห่วงเลย ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครก็ตาม เจ้าคือผู้มีพระคุณ