บทที่ 562 อัจฉริยะน้อยอูหม่าเหยียน

เมื่อเห็นหลี่เย่ามีสีหน้าแปลก ๆ แต่คล้ายไม่ค่อยหวาดกลัวเท่าใด ซาอวี้หลันก็เน้นเสียงให้เคร่งขรึมกว่าเดิม “การทรมานทางเลือดเนื้อร่างกายนับว่าเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่การทารุณทางจิตใจยังน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า เมื่อผู้ฝึกลมปราณเริ่มฝึกฝนเคล็ดวิชาอีกชุดหนึ่ง สมองของพวกมันจะต้องแบกรับภาระมหาศาล เหมือนกับ… อืมม