บทที่ 599 หุบเหวลึกที่ไม่อาจหวนกลับ!

หลี่เย่ากำมือแรง ๆ บดก้อนหินปลายแหลมเป็นผุยผง โปรยลงบนวงกลมทั้งสอง พลางกล่าวอย่างเฉื่อยชา “ความสามารถในการอนุมานของข้าไม่ได้ดีเลิศเป็นพิเศษอันใด ข้าเพียงแค่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามทิศทางที่เป็นธรรมชาติที่สุด แล้วดูว่าจะได้ผลลัพธ์เช่นไรเท่านั้น” สงอู๋จี๋ลูบใบหน้าหยาบกร้านของตนเองแรง ๆ แล้วกล่าว “การอนุมานของเจ้ายังม