บทที่ 672 จิตวิญญาณแห่งช่างตีกระบี่โบราณ!

“เจ้า! จำ! คน! ผิด! แล้ว!” อูหม่าเหยียนเค้นเสียงลอดไรฟันห้าคำ ออกจากริมฝีปากที่บวมเหมือนไส้กรอกสองชิ้น เซี่ยอันอันแย้มยิ้มเล็กน้อย “ศิษย์พี่ล้อเล่นแล้ว ข้าเป็นนักหลอมสร้าง มักจะมองมือคนก่อนมองหน้าตาเสมอ แม้ว่ารูปโฉมใบหน้าของเจ้าจะถูกซาเหล่าซือทุบตีจนจำไม่ได้ แต่ดูจากรูปแบบการกระจายตัวของข้อต่อบนนิ้วมือ ก็บ่งบอกชัดเจนว