บทที่ 1062 ถึงเวลากลับบ้าน!

ลู่อู๋ซินตายอย่างเรียบง่ายนัก ร่างของมันเอนพิงกับเก้าอี้เหล็กภายใต้การมัดอย่างแน่นหนา มือเท้าถูกพันธนาการไว้ด้วยกุญแจมือเหล็กที่สลักเต็มไปด้วยอักขระอสูร ดวงตาหนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่กลายเป็นสีขาวซีดดุจปลาตาย ทุกรอยแผลเป็นบนใบหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัวคล้ายจะจางลงเล็กน้อย มีเพียงมุมปากของมันที่ยังคงยิ้มอย่างเย้ยหยันราวกับว่ากำล