บทที่ 1137 ฝนกระหน่ำในคืนมืดมิด!

หลี่เย่าและกั้วชุนเฟิงหอบหายใจหนัก ๆ อนาคตอันเลวร้ายนี้สร้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้แก่พวกมันอย่างที่สุด รอยยิ้มของลวี่ซุ่ยสว่างจ้าขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นมันคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ ตบหน้าผากแปะแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้าลืมพูดเกี่ยวกับปฏิกิริยาของแดนอสูรโลหิต” “เผ่าอสูรนับไม่ถ้วนในแดนอสูรโลหิต เดิมทีก็ไม่ได้โหยหาสันติภาพอย่า