บทที่ 1172 ข้าคือ ติงหลิงตัง!

กระแสแสงหลากสีสันหลายสิบสายดูคล้ายมุสิกที่ไหม้เกรียมหลายสิบตัว เตลิดหนีหัวซุกหัวซุนออกจากนิ้วของติงหลิงตัง หลังจากชนกันสะเปะสะปะกลางอากาศสองสามรอบก็บินกลับไปที่ศีรษะของลวี่ซุ่ยอย่างทุลักทุเล ผ่านไปเนิ่นนานค่อยรวมตัวกันเป็นผลึกใสอีกครั้ง แต่ครานี้รัศมีกลิ่นอายอ่อนโทรมลงกว่าเดิมมาก ดูหรุบหรู่เลือนราง ให้ความรู้สึกว่ากำล