บทที่ 12 เบิกบานทะยานฟ้า

“อ๊าก เจ็บ เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ!” ความรู้สึกแรกของหลี่เย่าคือปวดศีรษะแทบระเบิด หลายร้อยปีของชีวิตในโลกแห่งความฝันอันสดใสสมจริงเปลี่ยนเป็นกระแสข้อมูลดุจเม็ดทรายนับไม่ถ้วน ไหลบ่าเข้ามาในจิตใจมัน ประดุจน้ำป่าไหลหลากอย่างฉับพลัน บุกเข้าไปในส่วนลึกของสมอง ในที่สุดกระแสน้ำทั้งหมดพุ่งชนเข้าใส่ต่อมไพเนียลท