บทที่ 1158 คนที่ไม่มีอยู่จริง?

จากหน้าจอม่านแสงของสมองกลผลึกวิเศษบนข้อมือ เสียงตะโกนอันเร่าร้อนดังเข้ามาอย่างต่อเนื่อง “อูหม่าเหยียน! อูหม่าเหยียน! อูหม่าเหยียน!” เพื่อนรักทุกคนของนาง รวมทั้งเจ้าอ้วนน้อยซื่อเหมาต่างก็คลั่งไคล้กันไปหมด อย่างไรก็ดี ฉากเหล่านี้ไม่ได้ดึงดูดกั้วเสี่ยวเหออีกต่อไป ยามนี้นางสมองขาวว่างเปล่า ยื่นมือรับปีกไก่จากติงหลิงตังโดย